zarzucić — dk VIa, zarzucićcę, zarzucićcisz, zarzucićrzuć, zarzucićcił, zarzucićcony zarzucać ndk I, zarzucićam, zarzucićasz, zarzucićają, zarzucićaj, zarzucićał, zarzucićany 1. «rzucając zawiesić, zaczepić coś na czymś; przerzucić przez coś» Zarzucić worek … Słownik języka polskiego
zarzucać — → zarzucić … Słownik języka polskiego
zarzucać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, zarzucaćam, zarzucaća, zarzucaćają, zarzucaćany {{/stl 8}}– zarzucić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, zarzucaćcę, zarzucaćci, zarzucaćrzuć, zarzucaćcony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
ramię — n V, D. ramięmienia; lm M. ramięmiona, D. ramięmion 1. «staw łączący łopatkę z barkiem wraz z otaczającym go mięśniem; bark» Szerokie, wąskie, spadziste, proste ramiona. Iść z czymś (np. ze strzelbą, z kosą) na ramieniu. Przewiesić, przerzucić… … Słownik języka polskiego
krowa — 1. Dojna krowa «źródło dużego i stałego dochodu»: (...) wojewoda wykorzystuje Skarb Państwa w charakterze dojnej krowy. TV rep 1994. 2. Święta krowa «o kimś, kogo nie wolno krytykować, komu nie wypada niczego zarzucić»: Wielu politykom wydaje się … Słownik frazeologiczny
kupa — 1. pot. Trzymać się kupy a) «o ludziach i zwierzętach: trzymać się razem, stanowić solidarną gromadę»: Za mną! – wołali konwojenci, w których wstąpił duch władzy. – Uważać, żeby się nie pogubić! Trzymać się kupy! J. Wittlin, Sól. b) «o… … Słownik frazeologiczny
słowo — 1. przestarz. Być (z kimś) po słowie «być (z kimś) zaręczonym»: – Żeni się pan? – Tak, po słowie jesteśmy. I. Newerly, Pamiątka. 2. Chwytać, łapać kogoś za słowa (słówka) «zwracać złośliwie uwagę na formę wypowiedzi, nie na jej treść, dopatrywać… … Słownik frazeologiczny
boa — ndm 1. m «Boa constrictor, wąż z rodziny dusicieli, żyjący w krajach tropikalnych, głównie w lasach; poluje nocą na ssaki i ptaki» 2. n «rodzaj długiego kołnierza z futra, z piór, przypominającego kształtem węża» Puchowe boa. Boa z królików.… … Słownik języka polskiego
brzemię — n V, D. brzemięmienia; lm M. brzemięmiona, D. brzemięmion «ciężar, ładunek, zwłaszcza dźwigany na plecach lub oburącz przed sobą; wielka ilość czego» Ciężkie, wielkie brzemię czego (np. bielizny, chrustu, siana). Dźwigać (na barkach), włożyć na… … Słownik języka polskiego
cuma — ż IV, CMs. cumamie; lm D. cum mors. «lina do cumowania lub do holowania statków» Rzucić, zarzucić cumy. Statek stoi na cumach. Cuma puściła. ‹niem.› … Słownik języka polskiego
